บทที่ 4 ตอนที่ 4
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของชื่อสุดหล่อจะไม่ไยดีอะไรกับแม่สามสาวนางนั้นเลย แต่กลับหันมาพูดกับลียาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ลียาฝืนยิ้มบาง ๆ แม้ว่าแท้จริงแล้วภายในอกจะอยากร้องไห้แค่ไหนก็ตาม “เอ่อ ไม่หรอกค่ะ ดิฉัน... ไม่เป็นอะไร...” หญิงสาวขยับตัวน้อย ๆ คล้ายอึดอัดและนั่นก็เตือนให้ลูเซียโนรู้ว่าควรจะปล่อยมือจากเอวคอดของเจ้าหล่อนได้แล้ว
“เอ่อ ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ”
ลียาไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยอนุญาต หล่อนรีบจ้ำอ้าวเดินจากไปทันที หล่อนต้องการอากาศหายใจ ในงานเลี้ยงมีแต่กลิ่นอายแห่งความชิงดีชิงเด่น ซึ่งหล่อนเกลียดบรรยากาศเช่นนี้ที่สุด
ลูเซียโนมองตามไปพร้อม ๆ กับรอยยิ้ม เขากำลังจะจากไป แต่แม่สามสาวก็รีบขวางเอาไว้เสียก่อน
“ฉันคาร่าค่ะ เป็นลูกสาวของท่านทูต”
“ส่วนฉันอาลีเซีย เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีค่ะ”
“เอ่อ ฉันก็...” สาวคนสุดท้ายกำลังจะแนะนำตัว แต่ก็ถูกลูเซียโนยกมือขึ้นห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ผมไม่ได้อยากรู้จักพวกคุณ ขอตัวครับ”
แล้วลูเซียโนก็ก้าวยาว ๆ เข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แม่สามสวยยืนคอตกมองตามไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
“คนหล่อนี่หยิ่งทุกคนหรือเปล่านะ” คนแรกเอ่ย
“นั่นสิ...” คนที่สองเอ่ยตาม
และคนที่สามกำลังจะเออออห่อหมกด้วย แต่สายตาก็เหลือบแลไปเห็นเทพบุตรจากชั้นฟ้าเดินเข้ามาในงานเสียก่อน ชุดสูทสีน้ำตาลเข้มยิ่งทำให้คนใส่หล่อลากไส้ลากตับมากยิ่งขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“ว้าย...! นั่นหนุ่มการ์รัสโซ่นี่”
“มีเมียหมดแล้ว” อีกคนตอบอย่างเซ็ง ๆ เพราะไม่ได้หันไปดู
“ยังเหลืออีกคนหนึ่งยะ เอโดเกล การ์รัสโซ่ไง”
“ว่าไงนะ เอโดเกลมาเหรอ?!”
เสียงของสาวนางหนึ่งแหลมปี๊ด และสายตาทั้งสามคู่หกดวงก็หันไปจับจ้องร่างของเอโดเกลปานจะกินเข้าไปเสียทั้งตัว
“หล่อ... หล่อมาก ลูเซียโนว่าหล่อแล้ว เอโดเกลหล่อกว่าอีก”
“หล่อแต่ร้ายย่ะ ร้ายมากด้วย”
“ร้าย ๆ แบบนี้ คงจะร้อนน่าดูเวลา...” แม่คนพูดหัวเราะคิกคักกับสิ่งที่ตัวเองมโนอยู่ในสมอง
“แต่พวกเราไม่มีสิทธิ์เข้าไปใกล้หรอก เจียมตัวเถอะ” คนหนึ่งพูดอย่างหมดหวัง และก็ต้องรีบปาดน้ำลายที่สอข้างปากทันที เมื่อเอโดเกลเดินเข้ามาใกล้
“สวัสดีค่ะ คุณเอโดเกล...”
ซึ่งก็เป็นตามคาดเพราะเอโดเกลเดินผ่านเลยไปอย่างไม่แยแสสักนิด แม่สาวน้อยมองตามไปด้วยความน้อยใจปนหน้าชาดิก
“นี่เสียงฉันเบาเหมือนลมหรือเปล่า พ่อเทพบุตรการ์รัสโซ่ถึงไม่ได้ยินน่ะ”
“เชื่อฉันสิ เขาได้ยิน แต่เขาไม่สนใจต่างหาก เอโดเกลหล่อร้าย และเย่อหยิ่งที่สุดในการ์รัสโซ่”
“ใช่ ฉันก็ได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกัน ความหล่อกับความร้ายตีมาคู่กันเลยล่ะ หรือดีไม่ดีจะร้ายมากกว่าเสียอีก”
แล้วสามสาวก็ถอนใจออกมาอย่างหมดหวังโดยพร้อมเพรียงกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปหาจับหนุ่มคนอื่น ๆ แก้ขัดอย่างไม่มีทางเลือก
“เฮ้... เอดี้นี่นายมาได้ยังไง”
เดนิเรลร้องทักด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นน้องชายคนสุดท้องที่พูดอย่างหนักแน่นว่ายังไงก็ไม่มีทางมางานเลี้ยงนี้แน่นอนอยู่ตรงหน้า
เอโดเกลรู้สึกอึดอัดกับสายตาของพี่ชายและพี่สะใภ้ยิ่งนัก แต่คนอย่างเขาจะไม่มีวันแสดงสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปให้ใครหน้าไหนรู้หรอก
“ผมก็แค่เปลี่ยนใจ อยากมา...”
“จริงหรือ ไม่ได้ตามใครมาใช่ไหม” เดนิเรลหันไปยิ้มกับภรรยา และหันมาจ้องหน้าน้องชายต่ออย่างรู้ทัน
“พี่แดนอย่ามาตลกเลยครับ เอโดเกล การ์รัสโซ่ไม่มีความจำเป็นต้องตามผู้หญิงคนไหน”
“แล้วงั้น ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจมางานนี้ล่ะ เพราะพี่จำได้ดีว่านายยืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่มา นายไม่ชอบงานเลี้ยง นายเบื่อ และนายก็มีนัดกับคู่ขา...”
เอโดเกลอึ้งไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบพี่ชายของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ไร้ความรู้สึก
“ผมเปลี่ยนแผน และผมคงไม่ต้องตอบพี่แดนใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมต้องเปลี่ยนแผนของตัวเอง”
เดนิเรลไหวไหล่น้อย ๆ อมยิ้มบาง ๆ ซึ่งรอยยิ้มนี้มันทำให้เอโดเกลรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เดนิเรลแสดงท่าทางเหมือนอ่านใจของเขาออก ไม่หรอก ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างเขาลึกลับและซับซ้อน ใครก็มาหยั่งรู้สมองของเขาไม่ได้ แม้แต่การ์รัสโซ่ด้วยกันเองก็ตาม
“ก็แล้วแต่นาย งั้นก็ตามสบายนะเอดี้ พี่กับดาจะไปทักทายเพื่อนสักหน่อย”
เดนิเรลรั้งร่างอรชรของภรรยาสุดที่รักให้เดินออกมาได้ไม่ถึงสามก้าว คำถามของเอโดเกลก็ดังขึ้น เขาเอียงหน้ายิ้มให้กับดานีน ก่อนจะหันกลับไปตอบน้องชายที่ยืนหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านหลัง
“ลียาคงไปเดินเล่นแถวนี้แหละ หรือบางที... อาจจะเจอหนุ่มที่ถูกใจก็ได้”
“นั่นสิคะ ตอนเดินเข้ามาหนุ่ม ๆ มองลียากันตาเป็นมันเลยค่ะ คุณเห็นไหมคะแดน” ดานีนรีบพูดสนับสนุนความคิดของสามีทันควัน
“จริงเหรอ ผมไม่ทันได้มอง แต่มีเพื่อนผมสามสี่คนมากระซิบบอกกับผมว่าอยากรู้จักลียา...”
“แล้วคุณจะแนะนำลียาให้กับบรรดาเพื่อนของคุณรู้จักไหมคะ” ดานีนพูดไปก็อมยิ้มไป เพราะสีหน้าของเอโดเกลดูเลวร้ายขึ้นทุกขณะ
“แน่นอน ผมต้องทำอยู่แล้ว ลียาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นสักที ช่วงนี้ยิ่งโดนมนุษย์หมาป่าขย้ำเอาบ่อย ๆ อยู่ด้วย”
สองสามีภรรยาอมยิ้มให้แก่กัน จากนั้นก็เป็นเดนิเรลที่พูดขึ้น “นายคิดว่าไงเอดี้ พี่กับดาทำถูกแล้วใช่ไหม”
เอโดเกลหรี่ตาจ้องหน้าพี่ชายกับพี่สะใภ้สลับกัน ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาแผ่วเบา
“ครับ ถูกต้องที่สุดครับ”
